Terapia dda – na czym polega

Terapia DDA to skrót od pojęcia Terapia Dorosłych Dzieci Alkoholików. Jak wskazują liczne statystyki odnoszące się do samej Polski, liczba osób, które borykają się z problemem DDA jest równie wysoka co liczba samych uzależnionych od alkoholu, jak nie wyższa. Dorosłe Dzieci Alkoholików to osoby, które wychowały się w domu, w którym przynajmniej jeden z rodziców lub opiekunów prawnych był autentycznie uzależniony od napojów alkoholowych.

Dla kogo jest terapia DDA?

Terapia DDA jest przeznaczona dla wszystkich, którzy dorastali w rodzinach borykających się z problemem, jakim jest alkoholizm. Jak wskazują wyniki licznych badań, a także głosy wielu specjalistów z różnych dziedzin, osoby, które w najmłodszych latach miały styczność z alkoholizmem jednego lub obojga rodziców (opiekunów), po osiągnięciu pełnoletniości i wkroczeniu w świat dorosły najczęściej borykają się z licznymi, wszelkiego rodzaju problemami, w tym m.in. z problemami emocjonalnymi czy też w związku z procesem wchodzenia we wszelkie interakcje międzyludzkie.

Z racji tego, że etap wkraczania w życie dorosłe bywa trudny i wymagający, osoby które w dzieciństwie doświadczyły problemów związanych z alkoholizmem jednego lub obojga rodziców, ich osobiste problemy na różnych płaszczyznach pojawiają się właśnie w momencie wkraczania w dorosłość.

Terapia DDA etapy

Wbrew wszelkim powszechnie funkcjonującym przekonaniom i opiniom proces terapii osób dotkniętych syndromem DDA bywa trudny, czasochłonny, często wieloetapowy. Terapeuci pracujący z DDA wskazują III etapy pracy, które mają dać gwarancję przepracowania problemu, z jakim spotkały się one w okresie dzieciństwa, a który dotyczył uzależnienia jednego lub obojga rodziców bądź opiekunów od alkoholu.

Na czym polega terapia DDA? Etapy terapii DDA:

I pierwszy etap, w trakcie którego uczestnik terapii ma możliwość zmierzenia się i uzmysłowienia sobie, że wszystko to, co dzieje się aktualnie w jego życiu ma ścisły związek, a nawet jest konsekwencją tego, co przeżył w dzieciństwie w związku z chorobą najbliższej osoby,
Etap II, który ma stanowić moment przełomowy w procesie wychodzenia z kręgu osób, które dotychczas nie uporały się z traumą z okresu dziecięctwa. Na tym etapie współpracy i terapii pacjent ma możliwość przepracowania trudnych wydarzeń z przeszłości, oddzielenia grubą linią tego, co było kiedyś, a co jest teraz, a także umożliwiający i ułatwiający pacjentowi nie tylko zmienić dotychczasowy sposób myślenia, ale również zmienić sposób przeżywania różnych sytuacji i emocji,
Ostatni etap, etap III to moment, w którym ma miejsce proces nie tylko planowania, ale również stopniowego wprowadzania w życie wszelkich zmian, które nastąpiły w trakcie pracy z terapeutą.

Można również wskazać na inny podział na etapy cały proces terapii DDA, a mianowicie:

etap I – wstępny polegający na zebraniu podstawowych informacji na temat osoby borykającej się z syndromem DDA, a także określenie, jak silnie umotywowane jest osoba do tego, by wyjść z tego syndromu. W dalszej kolejności ma miejsce wstępne zdiagnozowanie syndromu oraz konsultacja z psychologiem klinicznym. Po zakończeniu konsultacji dokonuje się konsultacji z psychiatrą, dopuszcza się również diagnozę prawną bądź socjalną;
etap zasadniczy, na który składają się zarówno diagnoza psychologiczna, jak i rozszerzona diagnoza psychiatryczna, jeśli jest konieczna.
dalszy etap to podjęcie decyzji o zakwalifikowaniu do terapii, a w trakcie kontaktu mającego na celu przedstawienie decyzji ma miejsce zarówno podsumowanie dotychczas uzyskanych informacji, jak również przedstawienie pacjentowi propozycji terapii i ewentualne zawarcie kontraktu z pacjentem;
ostatni etap terapii to praca z psychoterapeutą, w tym terapia indywidualna oraz grupowa;
na koniec każdej terapii następuje jej podsumowanie i przedstawienie zarówno spostrzeżeń obu stron, jak i podsumowanie efektów terapii.

Terapia DDA na czym polega?

Podkreślenia wymaga fakt, iż w świecie medycyny pojęcie syndromu DDA nie funkcjonuje jednak z punktu widzenia wielu innych, jak np. z praktyki psychoterapeutycznej możliwe staje się wyodrębnienie zbioru charakterystycznych, określonych cech i właściwości, dzięki którym możliwe stało się utworzenie określenia syndromu DDA.:

poczucie niższości,
nieustanne napięcie emocjonalne,
poczucie wstydu,
niepewność na każdej płaszczyźnie,
izolacja,
poczucie bycia innym,
separacja od grupy rówieśniczej,
brak poczucia bezpieczeństwa,
brak poczucia akceptacji,
poczucie beznadziei i uczucie bycia nieważnym,
brak zainteresowania ze strony rodziców.

Dziecko z racji swojego wieku nie rozumie, dlaczego rodzic lub rodzice nie interesują się jego życiem ani problemami, w związku z czym w pewnym momencie zaczyna odczuwać brak miłości rodzicielskiej, często pojawia się również uczucie porzucenia i zaniedbania, uczucie, że dziecko zostało samo ze swoimi dziecięcymi uczuciami, potrzebą kochania i akceptacji, często również zaczynają się pojawiać myśli, że to może ono – dziecko, jest winne takiej, a nie innej sytuacji panującej w domu.